Powierzchniówki

    Powierzchniowe utrwalenie jest to pokrowiec powstały przez skropienie uszorstnianej powierzchni emulsją asfaltową, posypanie kruszywem i zawałowanie. Zabieg ten może być jedno, dwu lub trzykrotny. Warstwy ścieralne wykonane metodą powierzchniowego utrwalenia wykazują dużą szorstkosć, a współczynnik tarcia na mokrej nawierzchni ulega małym zmianom przy zmianach prędkości jazdy. Są to zatem nawierzchnie o korzystnych cechach pod względem szczepności.
W celu uzyskania większej trwałości powierzchniowych utrwaleń w światowej technice pojawiły się kierunki zmierzające do stosowania emulsji asfaltowych modyfikowanych. Zaletą powierzchniowego utrwalenia z zastosowaniem tego rodzaju lepiszcza jest duża trwałość nawierzchni, dochodząca do 10 lat.

Jednokrotne
Powierzchniowe utrwalanie jednokrotne nawierzchni jest jednym z najszybszych i najbardziej ekonomicznych sposobów konserwacji, utrzymania, odnowy i uszorstnienia nawierzchni, ponieważ wszystkie czynności technologiczne mogą być stosunkowo łatwo zmechanizowane.
Najlepsze wyniki przy jednokrotnym utrwalaniu nawierzchni wykazało stosowanie do tego celu szybko rozpadowej emulsji kationowej modyfikowanej oraz grysów o frakcji 5-8 mm z twardych skał (bazalt, granit drobnokrystaliczny itp.).

Dwukrotne
Dwukrotne powierzchniowe utrwalenie nawierzchni jest znacznie trwalsze, niż jednokrotne. Poza tym dwukrotne utrwalenie wytyrzymuje znacznie większe obciążenie nawierzchni ruchem, niż utrwalenie jednokrotne.
Dwukrotne utrwalenie nawierzchni stosuje się w takich samych warunkach, jak jednokrotne. Oprócz tego dwukrotne utrwalenie można stosować do nawierzchni brukowanych, betonowych oraz do nawierzchni z prefabrykatów.

Trzykrotne
Takie utrwalenie nawierzchni stosuje się w zasadzie dla podobnych warunków, jak i utrwalanie dwukrotne, lecz przy ruchu nieco cięższym niż średni. Można je stosować również i przy ruchu ciężkim.
Technologia wykonania trzykrotnego utrwalenia nawierzchni jest niemal identyczna, jak przy utrwaleniu dwukrotnym, a w pierwszej warstwie jak przy jednokrotnym. Różnicę stanowi użycie do pierwszej warstwy grubszego grysu oraz nieco mniejsze zużycie materiałów przy wykonaniu drugiej i trzeciej warstwy w porównaniu z jednokrotnym utrwalaniem.

Materiał:
- emulsje kationowe, szybkorozpadowe, różnoprocentowe, normalne lub modyfikowane z asfaltu krajowego i wenezuelskiego;
- kruszywa bazaltowe lub granitowe o wymaganych cechach klasowych i gatunkowych;

Sprzęt:
- kombajn do powierzchniowego utrwalania nawierzchni bitumicznych z elektronicznym sterowaniem pozwalającym na precyzyjne dozowanie emulsji i kruszywa. Szerokość robocza kombajnu maksymalna 3 m, minimalna 25 cm. Wydajność kombajnu około 5000 m2/h.;
- sprzęt towarzyszący (samochody do transportu kruszywa, walec ogumiony itp.)